De hondenwacht is weer voorbij. Ik heb de neiging om te zeggen: gelukkig, niet omdat de hond niet lief is – zoals ik al eerder zei, is hij zo ongeveer de aanhankelijkste hond die ik ken. Hij geeft zelfs kopjes: als het hem te lang duurt voor er een aai aankomt, duwt hij z’n kop onder mijn hand. Wel omdat het, zeker voor iemand met me/cvs, een flinke opgave is om elke dag bij elkaar zo’n anderhalf uur te fietsen en nog eens anderhalf uur te lopen. Toen ik gisteren na de laatste uitlaat thuiskwam, ben ik in mijn bed gevallen en heb 14 uur geslapen.

Mijn volkstuin was te ver uit de route van huis naar hond om er, zoals gewoonlijk, elke dag even naar toe te gaan, en ik heb hem dan ook flink gemist. Eén keer heb ik de omweg gemaakt, ik had snijbiet nodig voor een stamppotje thuis, en zag hoe drie dagen niet lopen over mijn pad daar enorme paddenstoelen had laten groeien (zouden ze daarom zo heten?). Ik vond het wel een bijzondere aanblik, herfstpaddenstoelen naast een voorjaarskorenbloem.

Kun je ze eten? vroeg ik me af. Och, zegt onze tuincursusleider, “je kunt alle paddenstoelen eten. Sommigen maar één keer.”