Er zijn meer van die oude tuinders, maar het verschil tussen hem en de anderen is, dat hij absoluut niet van het type ‘vroeger was alles beter’ is. Daarnaast kan hij heel onderhoudend vertellen over allerlei dingen die hij in zijn lange leven meegemaakt heeft, niet alleen als tuinder, maar ook als bouwvakker, als dwangarbeider in de tweede wereldoorlog, als mens met honderdduizend interesses.

Sinds zijn zoon een computer bij hem neergezet heeft, is Jan ook begonnen, zijn autobiografie op te schrijven en in te kloppen. Zoals bij veel echt ouderen is echter het omgaan met de computer nog een hele strijd; geregeld verdwijnen hele stukken tekst spoorloos in het apparaat (gelukkig maakt hij van elke bladzij een print), en foto’s inscannen is net een bruggetje te ver voor hem. “Ik kom je helpen!” bood ik aan.

Dat bleek nog niet mee te vallen, want ook ik ben dan wel geen digibeet, maar ook geen ‘wizz-senior’, en de bestanden die hij kwijt was, wist ik ook niet uit zijn pc tevoorschijn te toveren; paste ik de trucs die ik daarvoor ken toe, dan liep het ding genadeloos vast. Er zat niets anders op dan die stukken tekst opnieuw in te typen vanaf de uitdraaien. En natuurlijk kan ik het dan niet laten, meteen te redigeren (dat was mijn vak). Het leuke is, dat ik, behalve wat spel- en interpunctie-ingrepen, bijna niets aan de tekst hoef te doen. Anders dan veel andere ongeoefende schrijvers lijdt Jan niet aan de kwaal dat hij, wanneer hij toch iets schrijft, ineens akelige schrijftaal gaat gebruiken. Hij schrijft zoals hij praat.

Terwijl ik deze klus klaar, bedenk ik: er zijn natuurlijk best veel oude mensen, die een verhaal te vertellen hebben, maar niet allemaal de vaardigheid hebben, dat ook op papier te zetten. Misschien ligt hier nog een mogelijkheid voor mij…